Ik was negen jaar toen de oorlog uitbrak. Mijn moeder, Emilie Weiss, was een Sinti en mijn vader was een burgerman. Ik werd als Sinti opgevoed, want mijn moeder was de baas.
Ik was negen jaar toen de oorlog uitbrak. Ik woonde met mijn ouders en acht broers en zusjes in Den Haag. Mijn moeder, Emilie Weiss, was een Sinti en mijn vader was een burgerman. Ik werd als Sinti opgevoed, want mijn moeder was de baas. Op school werd ik uitgescholden voor ‘vuile zigeuner’.
Het woonwagenkamp waar de familie van Tinus van Mullem woonde
Vanaf 1943 werd het angstig voor ons, Sinti en Roma. De hele familie van mijn oom en tante werd 'opgehaald'. Mijn vader dook onder. Mijn moeder wilde zich uit angst voor vervolging niet als Sinti laten registreren en dus kregen wij geen bonkaarten. Ik had geluk dat ik een gewone burgernaam had en er niet als Sinti uitzag. Ik begon te ‘organiseren’ om aan eten en kolen te komen. Later zwierf ik rond, op zoek naar voedsel en onderdak. Ik waste me nooit en verwilderde totaal. Na de oorlog was ik niet te handhaven en heb ik een tijdje gevangen gezeten.
Mijn moeder liet in 1943 deze foto van ons gezin maken nadat ze ons allemaal met sunlight zeep had schoon geschrobd. Ik ben de oudste, dus de grootste. Mijn moeder had een angstig voorgevoel en was bang dat de familie uit elkaar zou vallen. Gelukkig heeft ons gezin de oorlog overleefd, maar twee broers van mijn moeder zijn vergast. Mijn moeder heeft dat nooit verwerkt.
Om aan eten en brandstof te komen, stal ik levensmiddelen en kolen. Een bekende van mij werd door de Duitsers gegrepen en voor een winkel doodgeschoten. Ze lieten hem liggen als voorbeeld voor ons, plunderaars.
Zuidwalziekenhuis
Mijn verblijf in het ziekenhuis maakte meer indruk op me dan het feit dat er op me geschoten was.