Ik was tien jaar toen de oorlog uitbrak. Voor ons kinderen was de oorlog zo onwerkelijk. Soms waren de ingewikkeldste dingen mogelijk, soms de eenvoudigste uitgesloten.
"Ik was tien jaar toen de oorlog uitbrak. Voor ons kinderen was de oorlog zo onwerkelijk. Soms waren de ingewikkeldste dingen mogelijk, soms de eenvoudigste uitgesloten. In 1943 schreef ik dit gedichtje:
Een Kerstmis,
Die zonder vrede is
Heeft men zich nauwelijks voorgesteld.
Toch zijn er al drie voortgesneld.
De vierde is nu aan ’t komen.
Zal deze de Vrede brengen, waar we zo lang van dromen
’t Is te hopen, we verlangen er zo naar
Gebeurt ’t niet, dan ’t volgend jaar.
Samen met mijn vriendje Dik van de Haak, met wie ik ook illegale blaadjes maakte, besloot ik op een gegeven moment de komst van de bevrijders niet langer af te wachten. We zouden proberen door de linies te komen, zodat we aan de andere kant aan de bevrijding konden meehelpen. Het afscheidsbriefje voor mijn ouders legde ik tussen de borden voor het middageten. De tocht werd een fiasco: een uur later waren we weer thuis. De rugzak bleek te zwaar!
Eindelijk was het dan toch zo ver. In mijn H.B.S.-agenda schreef ik met hanenpoten bij 4 en 5 mei: 's avonds 9 uur kwam het bericht door dat we vandaag bevrijd zouden worden."