Logo One Planet
Op kindertransport naar het noorden
Op kindertransport naar het noorden

Paul van Vliet

Ik was vier jaar toen de oorlog uitbrak. Eind 1944 ging de school dicht, er was geen brandstof meer. Ook was er geen eten meer. In februari '45 ging ik met een kindertransport als hongerevacué naar Friesland.

"Ik was vier jaar toen de oorlog uitbrak. Eind 1944 ging de school dicht, er was geen brandstof meer. Ook was er geen eten meer. Ik vroeg een keer aan moeder: "Heb je echt niets te eten? Ook geen oude kaaskorst?" "Nee," zei ze en ze barstte in tranen uit. Mijn vader ging op hongertochten, maar vaak werd bij terugkomst alles door de Duitsers afgepakt.

In februari '45 ging ik met een kindertransport als hongerevacué naar Friesland. Het was eng want de bus waar we inzaten, werd beschoten. Later moesten we overstappen op een binnenvaartschip, dat ook beschoten werd. Van angst plaste ik mijn broek.

Ik kwam in huis bij de familie Kuypers in Garijp, waar ik na een paar happen eten uit pure ondervoeding flauw viel. Op school moest ik me invechten. De klompen die ik kreeg, kwamen hier goed bij van pas. Al snel verbeterde de contacten met de Friese kinderen. Ik werd Frieser dan de Friezen, ik sprak Fries en noemde me Pauke Vlietstra.

Toen ik in Friesland zat vond het bombardement op het Bezuidenhout plaats. We raakten alles kwijt. Twaalfduizend mensen waren in een klap dakloos. Mijn ouders vonden een huis in de Roelofstraat. Met hulp van vrienden, familie en de Stichting Volksherstel werd het huis een beetje ingericht."